ümmühan

Dün canım yazmak istemedi. Gerçi evdeydim ve bişey yapmadım. Akşam arzu ile karşılaştık ve messengerda konuştuk.
Sabah erken (önceki günlere göre) kalktım. Sadece süt içtim ve 1 tane yumurta yedim. Erkenden esraya gitmek üzere yola çıktık(başakşehire). Yengemler minibüs tutmuşlar, bir sürü kadın vardı. Yol boyunca yeni aldığım kitabı (nezihe Meriç in korsan çıkmazı nı) okumaya çalıştım. Ama yan tarafımda oturan çocukların oyun oynaması ve şarkı söylemeleri yüzünden pek ilerleyemedim. 2. köprüden geçtik. Erguvanlar açmış, harika görünüyorlardı. Esra’da otururken kadınlardan biri aloe ver anın cilt bakım ürünlerinin tanıtımını yapmak istediğini söyledi. Ve manken olarak beni ve üni öğrencisi bir kızı seçti. Maske uyguladı. Öyle komikti ki. Maske uygulandıktan kısa süre sonra yüzümde dondu. Mimiklerimi hareket ettiremez oldum. Kadınlardan biri hastalığını anlatıyor ve bana bakıyor, bir yorum yapayım diye. İşaret ettim, konuşamıyorum diye. Yüzümü yıkadığımda acayip rahatladım. Orada otururken sebahat aradı. 19 mayısla ilgili planımızı soruyor ve beni niye aramadınız diyor. Aradığımı ama onu evde bulamadığımı söyledim. Akşam tekrar arayacak.
Bugün martı restaurantın önünden geçtik. Daha doğrusu yazısını gördüm (kuleli askeri lisesinden hemen önce) ama kendini göremedim.
Sema aradı, bugünkü hastane havadislerini verdi.
Bugünün önemi sevgili kız kardeşim ümmühanın doğum günü olması. İlkokuldayken aşağı yukarı aynı giyerdik. Boylarımız aynıydı ve ikimizin saçları da uzundu. Annem iki taraftan örerdi. Bizi ikiz sanırlardı. Sonra adolesan dönemde ben boy attım ve aramızda her zaman 8 cm kadar boy farkı oldu. Artık kimse bizi ikiz zannetmiyor. Herkes onu benden büyük zannediyor. (Belki de küçüklerin boyları genelde daha uzun olduğu için) hatta öğrencileri onu kızdırmak için hocam kardeşiniz gelmiş derlerdi. O artık bir çocuk annesi ve bayağı kilo aldı. Artık benden daha da büyük görünüyor. Sanırım artık bunu kafaya takmaz. O her zaman evimizin en şımarığı (ondan küçük 2 erkek kardeşim olmasına rağmen), en tembeli (anneme yardım açısından) oldu. Okulda öğrencilerine karşı acayip disiplinli, ev dışındakilere karşı mesafeli(benim tan tersim), evde ise mumy veya muti diyerek annemin peşinde koşan bir çocuk gibiydi (öğrencilerinden biri bu yazıyı okusa ümmühan beni boğazlar heralde). Her ne kadar sık sık kavga etsek ve ben ona sürekli akıl versem de Faziletten sonra birbirimizin en iyi arkadaşı olduk. Üni yi bitirdiğinde ingiltereye gidince onun kıymetini daha iyi anlamıştım ve evde tek çocuk olmanın zorluğunu.
Canım benim bu yazıyı görmüyorsun, sayfadan haberin bile yok. Ama olsun. Sen benim canımsın, uslanmaz, laf söz dinlemez (benim ki hariç) küçük kardeşimsin. Seni çok seviyorum. Allah sana eşinle ve oğulcuğun halit erenle ve tabii bizlerle hayırlı uzun ömürler versin. Hepimiz seni çok seviyoruz.
Bugün artık karar verdim. Öyle nete fazla takılmak yok. Hızla bakıp çıkacağım.