nöbet ertesi

gece 4 te kalktım, hastaya bakmak için. yattım ve sabah semanın kapıyı zorlaması ile kalktım. Saçım başım birbirinde sema ile savoya kahvaltıya gittik. Kahvaltıdan sonra hemen eve gelmedim, hastanede biraz vakit geçirdim. Yolda elifle konuştuk. Güzel bir haber vereceğim zannederek heyecanlı, heyecanlı açtı telefonu.Bir değişiklik olmadığını söyledim. Bu gidişle de biraz zor dedim. Sonra eve varana kadar ablamla konuştuk. Eve gelince üstümü değiştirip, tv yi yatak odasına taşıdım. Bu arada çay demledim. Soğutup kare gazları demle ıslatıp gözlerimin üstüne yerleştirdim. Belki iyi gelir diye düşündüm. Ama şuan hala garip hissediyorum, fethi nin dediği gibi psikolojik de olabilir. Birkaç saat uyudum ama saat başı uyandım. Uyanınca yüzüme balla maske yaptım. Sonra da duş alıp, bilgisayar başına oturdum. Tezimi excele geçireceğim.
Birkaç gündür canım çok sıkkın. Mecburi hizmeti düşünüyorum. Ya ben ne tembel bir kızım, şu tezi zamanında bitirip de bir sınava giremedim. Ne olacak benim halim? Ne yapacağım? Dün babamla konuştuk. Daha doğrusu sadece babalar gününü kutladım, doğru düzgün bişey konuşmadık. Utancımdan konuşamıyorum. O da artık beni bıraktı, sormuyor. Eminim ne hali varsa görsün diyordur. Ben ama ruh hali olarak kendimi doğu şartlarına hazırlamaya çalışıyorum. Bu gidişle başka şansım olmayacak.

annem ablamı aramış. ne yapıyor bu kız diye soruyormuş. annemin derdi de evlenmem.